Monday, July 26, 2010

గణితంలో పదనిసలు..

అవి క్రీ.పూ.2 వ సంవత్సరపు రోజులు.. అంటే నేను 2వ తరగతి చదివే రోజులు అన్నమాట. మరేమో అప్పుడు నేను మా చిన్న పల్లెటూరిలో ఉన్న ఒక చిన్న బడికి వెళ్లేదాన్ని. మా చుట్టుపక్కల ఉన్న నాలుగైదు గ్రామాలకి అదే పాఠశాల. మానాన్న గారేమో ఆ నాలుగైదు గ్రామాలకి ఉన్న ఒకే ఒక తపలా కార్యాలయానికి(పోస్ట్ ఆఫీసు) తల అన్నమాట (అదేనండీ హెడ్). అంతే కాక మా పాఠశాల విద్యా కమిటీ కి అధ్యక్షులు కూడానూ.. అంచేత, మనం స్కూల్ లో ఎన్ని అల్లరి చిల్లరిపనులు చేసినా, ఎన్ని కోతి వేషాలు వేసినా ఎవ్వరూ ఏమీ అనేవారు కాదు. ఇంకో విషయం ఏంటంటే ఎంత అల్లరి చేసినాచదువులో మాత్రం ఎప్పుడూ ముందు ఉండేదాన్ని. అంచేత ఉపాధ్యాయులకి నేనంటే భలే ఇష్టం. మా నాన్నగారు స్కూల్ కి వచ్చినప్పుడల్లా, ఉపాధ్యాయులంతా నా గురించి గొప్పగా చెప్తుంటే, నేను భలే ఆనంద పడిపోయే దాన్ని. మా నాన్నారేమో గర్వ పడిపోయేవారు. ఆగస్ట్ 15, జనవరి 26 వచ్చాయంటే పండగే. స్కూల్ లో, ఆసుపత్రి లో (మనుషుల ఆసుపత్రి & పశువుల ఆసుపత్రి రెండిటిలోనూ..) ఇంకా బ్యాంక్ లో జెండావందనం జరిపించేవారు. నాకు ఎంత ఇష్టం అంటే జెండావందనం అంటే, రోజూ మా అమ్మని ఎంతో విసిగించి కానీ లేవని నేను, ఆ రోజు నేనే లేచి, నా అంతట నేనేతయారయ్యి, ఎవరూ రాక ముందే స్కూల్ కి వెళ్లి పోయేదాన్ని. ముందు రోజు రాత్రి వరకూ ఉండి ముగించిన రంగుకాయితాల అలంకరణకి తుది మెరుగులు దిద్ది, స్నేహితుల తో జాతీయ గీతం మరియు గేయం కూడా పాడటానికి సిద్ధమయ్యేదాన్ని. అలా చాలా ఆనందం గా గడిచిపోయేవి రోజులు. కానీ కాలానికి ఏదైనా అందాన్ని/ఆనందాన్ని చూస్తేకన్ను కుట్టకుండా మానదు కదండీ.. నాకు మాత్రం ఆ కుట్టడం ఏదో ఎక్కాల(టేబుల్స్) రూపం లో వచ్చింది.. అన్నీ బాగాచదివే నేను, ఆ ఎక్కాల విషయానికొస్తే మాత్రం, గోడ కుర్చీ వెయ్యకుండా ఇంటికి వెళ్లేదాన్ని కాదు:( పోనీ ఆ మాస్టారుకైనా, పోనీలే పాపం ఎన్ని రోజులు అలా గోడ కుర్చీ వేయిస్తాం, ఈ సారికి వదిలేద్దాం లే అన్న బుద్ధి పుట్టించొచ్చుగా.. అలాజరిగే సమస్యే లేదన్నట్టుగా రోజు రోజు కీ ఆ "కుట్టడం" ఇంకాస్త ఎక్కువయ్యేది. ఏదో కష్టపడి, అలా అలా నెట్టుకొచ్చానా.. 6వ తరగతి లో వచ్చాయి, అవేవో లెక్కలు. Ax+By+C అంటాడు, 2Ax+7By+d అంటాడు, ఆ రెండిటినీ కలపమంటాడు. దాన్ని చూస్తుంటే నాకు మాత్రం లాటిన్ కి కొంచెం ఎక్కువ, ఉర్దూ కి కొంచెం తక్కువ గా కనిపించేది. అందులోనూ, మాకు అప్పుడు వచ్చిన టీచర్ ఏమో, చాలా ముసలాయన. పెద్ద పొట్ట, గుబురు మీసాలు (వీరప్పన్ కి zoo zoo పొట్ట తగిలిస్తే ఎలా ఉంటుందో అలా అనమాట.) ఎప్పుడూ ఏదో తింటూ ఉండేవాడు. నాకు భలే కోపం వచ్చేది. ఏదీ ఓపిగ్గా చెప్పేవాడు కాదు. కానీ, తప్పు రాస్తే మాత్రం చెవి మెలి తిప్పే వాడు. అప్పుడు నేనేమో నా మీద తెగ జాలి పడిపోయేదాన్ని.(మరి ఆ క్షణం లో ఏనుగు వచ్చి ఎలుక పిల్ల చెవి తిప్పుతున్నట్లుగా ఉండేది.) చెప్పొద్దూ, ఒకసారి నాకు 0 మార్కులు వచ్చాయి. ఇక చూడాలి నా కష్టాలు. ఎక్కడ ప్రోగ్రెస్ రిపోర్ట్ ఇస్తారో, ఎక్కడ సంతకం పెట్టించుకుని రమ్మంటారో అని. నిజం గా ఆముదం తాగితే ఎలా ఉంటుందో తెలీదు కానీ నాకు ఆ క్షణం ఆ ఫీలింగ్ పరిచయం అయినట్లుగా అనిపించింది. నన్ను ఇంట్లో ఎప్పుడూ తిట్టి , కొట్టి ఎరుగరు కానీ, ఆ సమయానికి నాకు అదే పెద్ద కష్టం. ఇక ఒక నెలరోజుల వరకూ అదే ఆలోచన. నిద్ర కూదా సరిగ్గా పట్టేది కాదు. కలల్లో కూడా ప్రోగ్రెస్ రిపోర్ట్ ఇచ్చేసి మీ నాన్నని తీసుకురా అని చెప్పినట్లు.. భలే భయం వేసేదిలే. తెల్లవారగానే మా అమ్మ అడిగేది "ఏంటి రాత్రంతా ఏదేదో కలవరిస్తున్నావ్ ఏమైంది" అని. ఇక ఒకటే టెన్షన్, ఎక్కడ వినేసిందో ఎక్కడ తెలిసి పోయిందో అని. :( మనసులో మాత్రం దేవుడిని ఒకటే కోరేసుకునేదాన్ని, దేవుడా దేవుడా.. (క్షణ క్షణం లో శ్రీదేవి లాగా..) ఈ ఒక్కసారికి ఏదో లాగా గట్టెంకిచ్చెయ్యవా అని. తరువాత కష్టపడిపోయి గణిత సామ్రాజ్యాని ఏలేస్తా లాంటి ప్రతిఙ్ఞ లెన్నో చేసేశాను. దేవుడు నన్ను నమ్మేశాడేమో మరి. ఆసారికి మాత్రం ప్రోగ్రెస్ రిపోర్ట్ ఇవ్వలేదు (అది జిల్లా పరిషత్ ప్రాథమికోన్నత పాఠశాల, గవర్నమెంట్ స్కూల్- సాధారణంగా ప్రోగ్రెస్ రిపోర్ట్ లాంటి రిస్క్ లు తీస్కోరు.) కానీ పాపం దేవుడు, నా సంగతి తెలియక ఆ తర్వాత అలాంటి ప్రతిఙ్ఞలు ఎన్నిటినో నమ్మేశాడు. నేను మాత్రం నేను చేసిన ప్రతిఙ్ఞని ఎలా నిలబెట్టుకోకుండా ఉండాలి అన్న విషయం మీద గాల్లోఒక గ్రంథం రాసేశాను. మరి.. మనకి లెక్కలు తక్కువ కానీ తెలివితేటలు తక్కువ కాదుగా.. అలా అలా.. 7వ తరగతి పరీక్షలు, వాటి ఫలితాలు కూడా వచ్చేశాయి. అన్నిటిలో 90% వచ్చి, లెక్కల్ని మాత్రం అత్తెసరు మార్కులతో అధిగమించి కొంచెంలో స్కూల్ ఫస్ట్ అవకాశం పోగొట్టుకున్నాను.
అప్పుడు మొదలయ్యాయి, నా జీవితం లో స్వర్ణ యుగపు రోజులు. నేను ప్రతిఙ్ఞలు చేసేసి అవి తీర్చకుండా ఉన్నందుకు దేవుడే బాధ పడిపోయి నా ప్రతిఙ్ఞలని నేను నెరవేర్చేలా చేశాడేమో.. అందుకే కదా మరి నా లెక్కల సామ్రజ్యం లోకి నాగరాజు అనబడు మంత్రిని పంపించాడు. నేను అప్పుడు ఆ అన్నయ్య దగ్గరికి ట్యూషన్ కి వెళ్లేదాన్ని. అప్పుడు అర్థం అయింది, అసలు లెక్కలు అంటే జస్ట్ స్కెలిటన్ లోని బొక్కలు కాదని, ఆ బొక్కలకి తొడిగిన చాలా అందమైన తోలు కూడా అని. (దయచేసి ఈ పోలిక గురించి ప్రశ్నలు అడగొద్దు. సమాధానాలు నాకు కూడా తెలియదు ;) ).
అలా నా స్వర్ణ యుగంలో చాలా చాలా అనుభవించేస్తూ.. (అంటే నేను అప్పుడు లెక్కల సామ్రాజ్యంలో మకుటం లేని మహారాణిని అనమాట) స్కూల్ మొత్తాన్ని ఏకఛత్రాధిపత్యంతో ఏలేస్తూ 8వ తరగతి పూర్తి చేసేశాను. మరేమో, ఎప్పుడూ ఒకే రాజ్యం అయ్యేసరికి యువరాణి వారికి బోరొచ్చేసి అలా అలా దేశయాటనకై బయలుదేరి 9వ తరగతికి ఒక ప్రయివేట్ స్కూల్ లో స్థిరపడిపోయాను. అప్పుడేమో నేను హాస్టల్లో ఉండేదాన్ని. మా నాన్నగారు వచ్చినప్పుడల్లా మొదట నన్ను అడిగేప్రశ్న "ఎలా ఉన్నావమ్మా" ఆ ప్రశ్నతో నా పక్క ఉండే స్నేహితురాళ్లంతా కుక్కర్లో పెట్టిన కందిపప్పు లాగా ఉడికిపోయి నామీద అసూయ పడేవారు. మరి వాళ్ల నాన్నలంతా మొదటి బాణంగా "ఎలా చదువుతున్నావు?" అని మాత్రమే అడిగేవాళ్లు. మా నాన్న వచ్చిన ప్రతి సారీ నా చదువు గురించి అడుగుతారేమో అని చూసేవాళ్లు. కానీ మా నాన్నఎప్పుడూ అడిగేవాళ్లు కారు. మంచిగా తిను, మంచిగా నిద్రపో అని మాత్రమే చెప్పెవారు. వాళ్ల ఆశ నెరవేరక పోయేసరికి, వాళ్లే చెప్పేవాళ్లు, ఈ సారి అప్పుకే ఫస్ట్ రాంక్ అని. మా నాన్న ఒక చిరుమందహాసం ఇచ్చి ఊరుకునే వాళ్లు. నాకు భలేకోపం వచ్చేది. నేను అంత సాధిస్తే ఇలా తీసి పారేస్తారేంటి అని(ఇప్పుడు తెలుస్తుంది లెండి మా నాన్న చేసిందే మంచి అని). ఇంకా చెప్పాలంటే చాలా చాలా టాలెంట్ టెస్టుల్లో కూడా ఫస్ట్ ప్రైజ్ పేటెంట్స్ తీసేస్కున్న దానిలా కొట్టుకొచ్చేసేదాన్ని.
లెక్కల్లో మాత్రం ఎప్పుడూ నంబరు9 మేఘం మీదే ఉండేదాన్ని. అలా అక్కడ కూడా రాణి గారి ప్రతాపం చూపించేస్తూ అక్కడి ప్రజలని గడ గడ లాడిస్తూ జెండా పాతేసి(ఎంతగా జెండా పాతానంటే, మా స్కూల్ డైరెక్టరు సర్ కూడా నన్ను "మా అమ్మాయి" అని పిలిచేవారు.) ఎట్టకేలకు 9 మరియు 10 తరగతుల్లో 99/100 మార్కులు కొట్టేసి స్కూల్ ఫస్ట్ గా నిలిచిపోయి చివరికి అప్పటి మన రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రి నారా చంద్రబాబు నాయుడు గారి చేతుల మీదుగా ప్రతిభా అవార్డు కూడా తీసేస్కుని అలసిపోయి వేసవి సెలవుల్లో బాగా విశ్రాంతి తీసేస్కున్నారన్నమాట.
ఇక 10వ తరగతి లో మన ప్రావీణ్యం చూసిన అదే యాజమాన్యపు ఇంటర్ కాలేజీ వారు, నేనేదో ర్యాంకుల పంటపండించేస్తానని, బంగారు బాతునని ఫీల్ అయిపోయి నన్ను ఫ్రీగా చదివిస్తాం అదే కాలేజీలో అని నోరు జారిపోయారు. కానీ మనం దేవుడితో పెట్టుకున్న ఒప్పందం గురించి వాళ్లకేం తెలుసు.. మరి నేనేమో విధిని/దేవుడిని పట్టించుకోడం మానేశాననుకుంటా.. ఈ సారి కొంచెం ఘాట్టిగానే తన్నింది. అంటే మెల్లగా తన్నుకుంటూ మొదలు పెట్టింది ఇంటర్నుండి. మనం దాన్ని డిగ్రీ లోకి వచ్చాక కూడా లెఖ్క చెయ్యకపోయేసరికి గురి చూసి ఏమాత్రం తప్పకుండా ఘాట్టిగాతన్నిందనమాట. డిగ్రీ 2వ సంవత్సరపు ఫలితాలతో తెలిసివచ్చింది యువరాణిగారికి, తను తన్నబడిందనీ..స్ట్రయిట్ గా వచ్చి సప్లమెంటరీ బకెట్లో పడిందనీ.. అది కూడా తను ఎంతో ఎత్తుకు ఎదిగి వచ్చిన బొక్కల లెక్కల్లో అనీ.. ఇక ఏముందీ..ఏడుపే ఏడుపు..కష్టాలకి సంబంధించిన సామెతలన్నీ ఒకేసారి గుర్తుకొచ్చాయి. అంటే "కష్టాలు మనుషులకి కాక మ్రానులకి/కాకులకి వస్తాయా" "మంచి మనుషులకే కష్టాలు వస్తాయి "etc.. అప్పటికే చేతిలో ఉన్న రెండు జాబు ఆఫర్ లెటర్లు ఇంకా దుఃఖాన్ని పెంచాయి."అత్త తిట్టినందుకు కాదు తోడికోడలు నవ్వినందుకు" అన్నట్లుగా ఫెయిల్ అయినందుకు కాదు, రెండు జాబులు పెట్టుకుని కూడా ఫెయిల్ అయితే నా పరువు ఏ గోదావరి/గంగలో దూకి సూసైడ్ చేస్కుంటుందో అని నా బాధ. అప్పుడు మళ్లీ దేవుడు గుర్తొచ్చాడు. ఈసారి ఇంకా ఘాట్టిగా మొక్కేస్కున్నాను. 108 ప్రదక్షిణలు చేసేస్తానని. ఇంకా ఏమేమో ఏమేమో చేసేస్తానని. ఈసారి దేవుడు నమ్మడు అని ఫిక్స్ అయిపోయాను. కానీ చిత్రం, దేవుడు నమ్మేశాడు.. నన్ను మళ్లీ గట్టెక్కించేశాడు. ఎంతైనా దేవుడు దేవుడే కదా.. అలా గట్టెక్కేసిన తరువాత, మొత్తానికి డిగ్రీ ముగించాను అనిపించి ఉద్యోగంలో జాయినయిపోయి ఇలా కాలాన్ని వెళ్లదీస్తున్నానన్నమాట. ఇప్పుడు తలుచుకుంటే నవ్వొస్తూ ఉంటుంది. నా లెక్కల గ్రాఫు మాత్రం నాకు ఒక కార్డియోగ్రాఫుని తలపిస్తూ ఉంటుంది. :)

Friday, July 16, 2010

ఐటి లో పంటపొలాలు..

ఈ రోజు మా కార్యాలయం లో జరిగిన ఒక చిన్న సంభాషన తరువాత నాకు వచ్చిన ఒక చిలిపి ఆలోచనని ఇలా ఒక టపాగా రాస్తే బాగుండు అనిపించి మీ ముందుంచుతున్నాను.ఇది ఎవరినీ ఉద్ధేశించి రాసింది కాదు. సరదాగా నవ్వుకోడానికి మాత్రమే ఈ కల్పిత కథనం. ఎవరినైనా కించపరిచినట్లు అనిపిస్తే క్షంతవ్యురాలిని.
ఐటి లో పంటపొలాలు, ఒక్క సారి ఊహించుకోండి.. ప్రతి క్యాబిన్ లో కంప్యూటర్, కీబోర్డ్ ఇంకా ఒక దూరవాణి పరికరం( టెలిఫోన్:) ) కాకుండా.. మట్టి, అందులో మొక్కలు వాటికి పూతలు మరియు కాయలు. చాలా బాగుంది కదూ..!!అంతా పచ్చ పచ్చగా.. చల్లగా. కానీ అంతా ఇలా సవ్యంగా, అందంగా సాగితే అది జీవితం అవదు కదండీ... మధ్యలో డెలివరీ మేనేజరు/ప్రాజెక్ట్ మేనేజరు అనబడు ఇంటి పెద్ద ఉంటాడు కదా.. పోయిన సంవత్సరం ఎన్ని బస్తాలు వడ్లు పండించావ్.. ఈ సంవత్సరం లక్ష్యం ఎన్ని బస్తాలు పండించాలని (గోల్స్ & ఆబ్జెక్టివ్స్).. పోయిన సంవత్సరం పట్టిన పురుగు ఈ సంవత్సరం పట్టకుండా, ఒకవేళ పట్టినా దాని సమూల నిర్మూలనకు తగు ప్రణాళిక సిద్ధం గా ఉందా.. ఆ ప్రణాళిక అందరి ఆమోదం పొందిందా.. ఇలా గత సంవత్సరపు దిగుబడి కి గాను అన్ని రకాల అక్షింతలు వేయించుకుని, కొత్త సంవత్సరపు కొత్త వ్యవసాయానికి వీర నారుల్లా/నారీమణుల్లా ముందుకు సాగుతామా..
అప్పుడు మొదలవుతాయి అసలైన కష్టాలు. అసలే సొంత పొలం కాదాయె (అదేనండీ క్లైంట్ ప్రసాదించిన ప్రాజెక్ట్ కదా). తెచ్చిన విత్తులు(రిక్వైర్మెంట్స్) అర క్యాబిన్ కైతే సాగు చెయ్యాల్సింది ఒక క్యాబిన్. ఎదో ఒక విధంగా కష్టపడి విత్తు నాటడం అన్న బృహత్కార్యాన్ని (మరి అర క్యాబిన్ విత్తులతో క్యాబిన్ కి సరిపడా నాటడం అంటే మాటలా.?) పూర్తి చేస్తాం. మన బాధను అర్థం చేస్కున్నట్లుగా ఆ విత్తులు కాస్తా మొక్కలయ్యి సిద్ధం గా ఉంటాయి. ఇక ఇప్పుడు ఆ మొక్కలను నాటాలి (వేరు వేరు మాడ్యూల్స్ ని కలిపి ఒక అప్లికేషన్ పూర్తి చెయ్యడం అన్నమాట). ఆ కార్యక్రమం కాస్తా పూర్తయ్యాక ప్రశాంతం గా కూర్చుందాం అవి పెరిగి పెద్దయ్యేదాకా అనుకుంటే పొరపాటే.. మధ్య మధ్యలో పురుగులు పడుతూ ఉంటాయి (టెస్టింగ్ లో బగ్గులు వస్తూ ఉంటాయి). వాటికి మందులు కొడుతూ మధ్య మధ్య లో అక్షింతలు వేయించుకుంటూ.. 'పోయిన సారి వచ్చిన పురుగు ని అప్పుడే "సమూల" నాశనం చేయకుండా ఎందుకు రెండో సారి వచ్చే దాకా ఎదురు చూస్తూ ఉన్నావ్..' లాంటివన్నమాట. ఆ విధంగా ఎన్నో రకాల కష్టాలని ఓర్చుకుని పట్టిన పురుగుని "చంపినట్లు చేసి" సంతోషం గా ఉండే సమయం లో.. "లా ఆఫ్ థర్మోడైనమిక్స్ గుర్తొస్తుంది. పుట్టిన పురుగు చావదు. కేవలం ఒక రూపం నుండి ఇంకో రూపం లోకి మారుతుంది." ఇక అప్పుడు మొదలవుతుంది, మూల కారణాన్వేషణ(రూట్ కాజ్ అనాలసిస్).. అసలు ఆ పురుగు ఎందుకు పట్టింది..? ఎక్కడి నుండి వచ్చింది..? ఎందుకు మరో రూపం లో వచ్చింది..? ఇలా కొన్ని "సులువైన ప్రశ్న"లకి "అతి వేగంగా" సమాధానాలు దొరికాక, వాటి శాశ్వత పరిష్కారానికై మార్గాల వెతుకులాట ప్రారంభమవుతుంది. శాశ్వత పరిష్కారం సంగతి పక్కన పెడితే, ఈ లోపు పట్టిన పురుగు కాస్తా చేనంతా మేసేస్తూ ఉంటుంది. అప్పటి వరకూ నిద్ర పోతున్న మిగిలిన కుటుంబ సభ్యులు(రకరకాల మేనేజర్లు) అంతా మేల్కొని కథ మళ్లీ మొదటి నుండి చెప్పమంటారు.ఇక మళ్లీ ప్రశ్నల వర్షం మొదలవుతుంది. ఇక్కడ ప్రశ్నలకి సమధానాలు చెప్పాలో, అక్కడ చేనుకి పట్టిన పురుగు సంగతి చూడాలో అర్థం కాని అమాయక చక్రవర్తులం అటు అదీ సరిగ్గా చెయ్యలేక, ఇటు ఇదీ సరిగ్గా చెయ్యలేక రెండు విధాలా నష్టపోతాము.ఇవన్నీ కాక, మధ్య మధ్య లో ఎన్ని విత్తులు మొక్కలు అయ్యాయి, ఒక్కో మొక్కకి ఎన్ని ఆకులు వచ్చాయి, ఎన్ని మొక్కలకి పురుగులు పట్టాయి, ఎన్ని పురుగులు నిర్మూలించబడ్డాయి, ఎన్ని బ్రతికి పోయాయి అన్న వాటి మీద రోజు వారీ, వారాంతపు, నెలాంతపు ప్రగతి పత్రాలు.. ఏ రోజు వ్యవసాయం గురించి ఆలోచన మొదలు పెట్టాలి అని ఆలోచించిన క్షణం నుంచి విత్తులు మొక్కలయ్యి, మొక్కలు వరి కంకులయ్యి, కంకులు వరి గింజలయ్యి అవి బియ్యం గా రూపు దిద్దుకుని అవి అన్నం గా మారి, ఎవరో ఒకరి ఆకలి తీర్చేంత వరకూ జరిగిన ప్రతి రూపాంతరాన్ని పొందిగ్గా భద్రపరచాలి(డాక్యుమెంటేషన్)..
ఇదంతా జరిగే లోపే, పంట చేతికొచ్చే సమయం అయిపోతుంది. ఎప్పటి లాగానే రావాల్సిన దానికన్నా పది బస్తాలు తక్కువ పండించి అక్షింతలు వేయించుకోడానికి సిద్ధంగా ఉంటాం. మళ్లీ వచ్చే సంవత్సరానికైనా ఎక్కువ బస్తాలు పండించాలి అన్న లక్ష్యాలు మళ్లీ మొదలవుతూ ఉంటాయి. అది జరగదు అన్న విషయం మాత్రం అందరికీ ఆపాటికే అర్థం అయిపోయే ఉంటుంది.
ఇదండీ ఐటి లో పంటపొలాల కథా కమామీషు.. ఎలా ఉందంటారు..? తప్పకుండా మీ సలహాలని అందిస్తారు కదూ..

మీ అపర్ణ..

Tuesday, July 13, 2010

నా ప్రియ నేస్తం..

నా మనసు మీ అందరితో నేను రాసిన ఒక చిన్ని కవితని పంచుకుంటానని ఉవ్విళ్లూరుతూ ఉంది.. అయ్యయ్యో అలా పరిగెడుతున్నారేంటి..? భయపడకండి,నేను చెప్పేది "నేను కవిని కానన్న వాడిని కత్తితో పొడుస్తా.. నేను రచయిత్రిని కానన్న వాడిని రాయెత్తి కొడతా" కవిత కాదులెండి. ఏదో.. నేను చదువుకునే రోజుల్లో నా ఒకానొక ప్రాణ స్నేహితురాలికి అంకితమిచ్చిన కవిత. ఇలా ఈ రోజు మీ ముందుంచుదామని అనిపించింది. ఇక కాచుకోండి మరి.. :)

చిరునవ్వుల సంద్రం లో ఎగిసే అల నీవైతే..
నీ స్నేహం పొందేందుకు పరిగెత్తే నది నేను.
నా కోసం నువ్వు కరిగి మేఘం లా మారావు.
నింగంతా తిరిగి తిరిగి నాకోసం వెతికావు.
మన్ను పై నన్ను చూసి సంకేతంగా గర్జించావు.
నీ చినుకుల స్పర్శతో మధురానుభూతినిచ్చావు.
నీ రాకతో ఆనందం నిండిన ఈ హృదయం తో,
వేదం లా.. నాదం లా.. రాళ్లల్లో నడిచాను.
నిను చేరే కాంక్ష లో అది కూడా మధురమే.
దారిలో మనసులకు నీ ఊసులు తెలిపాను.
విని తరించారని సంతసించి, నీ కోసం వచ్చాను.
నా స్నేహం అందించి.. పాత కథలు విన్నవించి..
బాధలనే మరచిపోయి..అలసటనే అధిగమించి..
నీతోపాటెగిరాను.. ఆ నింగిని తాకాను..
అపుడే మరి తెలిసింది, ఆ విశ్వమే స్నేహమని..
స్నేహం అనంతమని..
మన బంధం అదేనని..

ఎలా ఉంది నా చిన్ని కవిత.. :) చాలా కష్టపడి చదివి నాకు మీ సలహాలను ఇవ్వబోతున్నందుకు ధన్యవాదాలు.. :)

Tuesday, July 6, 2010

నన్ను కోల్పోయాను

మనసు ఏం పలుకుతుందా అని చూస్తున్నారా..? నా మనసు ఎన్నెన్నో చెబుతుందండీ. అవన్నీ ఎవరితో చెప్పాలా అని చూస్తుంటే ఇదిగో ఇలా బ్లాగ్లోకం, బ్లాగాడు వారు కనిపించారు. మన మనసుల్లో ఎలాంటి తింగరి ఆలోచనలు వచ్చినా అవి చదవాల్సిన "బాధ్యత" (ఖర్మ అనుకోండి) మన బ్లాగ్మిత్రులకు ఎల్లప్పుడూ ఉంటుంది..ఉండాలి. ఏమంటారు..? ఇంతకీ చెప్పాలనుకున్నది చెప్పకుండా ఊరికే ఈ ఉపోద్ఘాతం ఎంటా అని చూస్తున్నారా? వస్తున్నా వస్తున్నా.. అక్కడికే వస్తున్నా. ఎప్పుడూ ఖాళీ గా ఉండని మన చిన్న మెదడు కి అప్పుడప్పుడూ సుతి మెత్తని ఆలోచనల చిరుగాలి తాకిడి, విరజాజుల సువాసనల్ని అందించి భావుకత్వాన్ని నిద్ర లేపుతుంది. మరి అలాంటప్పుడు మన మనసుల్లో నుండి బైటికి వచ్చే చిలిపి ఆలోచనలకి అక్షర రూపం కల్పించి, భద్రపరిచి, మిగిలిన వారి మెదడుల్ని కూడా భుజించెయ్యాలని ఎవరికి ఉండదండీ..? అదే కోవలో నేనూనూ..!!
రెండు మూడేళ్ల క్రితం ఇలాంటి ఆలోచనలు చాలానే వచ్చేవండీ.. మరి ఐటి ఉద్యోగమంటే మాటలా..? మన ఆలోచనల్ని అలవాట్లని ఇట్టే మర్చెయ్యదూ..!! అలా మారిన బాధనంతా మూట గట్టుకుని దానికి ఇలా ఒక రూపాన్ని ఇచ్చానండీ..

నన్ను నేను ఎక్కడో పోగొట్టుకున్నాను..
నాకు తెలిసిన "నేను" కాదు; ఇప్పుడున్న నేను..
ఏమయ్యాను..?
ఇష్టం లేని మార్గం లో.. ఎక్కడో..ఎక్కడో.. ఆగిపోయాను.

"నన్ను" కోల్పోయి నెను పరిగెడుతూనే ఉన్నాను; ఆగకుండా...!
ఎన్నిటినో తడుముతున్నాను; యాంత్రికంగా..!
ఎక్కడ పోగొట్టుకున్నానో తిరిగి చూసే సమయం లేదు,
వెనుక వాడు ముందుకెళ్లిపోయే (పె..ద్ద) ప్రమాదం ఉంది...(!?)
నిలబడి నీళ్లు తాగలేకపోతున్నాను..
అందుకే,
పాలే తాగడం నేర్చుకున్నాను... పరిగెడుతూ.
"అదేంటి అలా పరిగెడుతున్నావు? నాతో పాటే నువ్వు"
అని "నేను" ఎంత చెబుతున్నా వినట్లేదు నేను;
అంత తీరిక లేదు మరి.
ఎక్కడో ఆవేశపు తొందరలో.. అనాలోచితపు దొంతర్లలో.. ఎక్కడో పోగొట్టుకున్నాను.
పరిగెడుతూ చాలానే పారేసుకున్నాను..
"నా" తో మొదలుకొని.. విలువల వస్త్రాల వరకూ..
అలా నగ్నంగా పరిగెడుతూనే ఉన్నాను;
కీర్తి ప్రతిష్ఠల కవచం ఉందన్న భ్రమలో.
మధ్యలో రుధిరపు తూరుపు పలకరిస్తున్నా పట్టించుకోలేదు.
సంగీతపు మధుఝరిలో ఓలలాడించాలని ప్రయత్నించిన శాకుంతలాలని ఛీ పొమ్మన్నాను.
అమాయకపు విరజాజి పై ఆకర్షితమవుతున్న మనసుని గొంతు నులిమి చంపేశాను.
గుక్కెడు నీటి కోసం అలమటిస్తున్న ముసలవ్వని, చూడనట్లే నటించాను.
ఎప్పుడూ నా ముందే పరిగెట్టే సెకన్ల ముల్లుని దాటడం కోసం,
ఎన్నో వదిలేశాను..ఎన్నో మర్చి పోయాను..
మరెన్నో పోగొట్టుకున్నాను.
తెలియడం లేదు..
స్పందించే హృదయాన్ని పోగొట్టుకున్నానో..
హృదయ స్పందననే పోగొట్టుకున్నానో..
మళ్లీ వెనక్కి వెళ్లాలనిపిస్తోంది.
"నా" తో పాటు సాగడానికి...

నా బాధ మీకు అర్ధం అయ్యే ఉంటుందని అనుకుంటున్నాను. కొత్తగా ఈ బ్లాగ్లోకం లోకి ప్రవేశించిన నాకు మీ విలువైన సలహాలని అందిస్తారని ఆశిస్తున్నాను.కోట్లాది ధన్యవాదాలతో..
అపర్ణ.