తిండి.. ' తిప్పలు '..

ఇంటి తలుపు తెరవగానే ఘుమఘుమలు.. ఇంట్లో పంచభక్ష్య పరవాన్నాలు.. సూప్ లు, సలాడ్లు, పళ్లు, స్వీట్లు ఇంకా తినదగిన ఎన్నో రకాల వంటకాలు... మీకు నోరు ఊరుతుంది కదూ!! కానీ ఇవన్నీ పడని వాళ్లు ఎవరైనా ఉంటారా..? (ఆరోగ్య రీత్యా తినకూడని వాళ్లు మినహాయింపు.). తినాల్సిన టైం అయితే చాలు, అబ్బా అర గంట ముందే కదా తిన్నది ( ఇక్కడ అర గంట అంటే ఓ నాలుగైదు లేదా ఆరు గంటలు వేసేస్కోండి.. ), మళ్లీ తినాలా అనుకునే వాళ్లు ఎవరైనా ఉంటారా..? విందు భోజనాలకి వెళ్లినప్పుడు అక్కడ వాళ్లు పెట్టే రకరకాల వంటలను చూసి (నిజానికి చూడకుండానే) ఈ సారి ఏ సాకు చెప్పి తప్పించుకోవాలా అని తలకిందులుగా తపస్సు చేసినంత పని చేసేవాళ్లు ఉంటారని మీకు తెలుసా..? కడుపులో ఆకలి ఉంటుంది, చేతిలో కంచం, అందులో అన్నం with పప్పు, కూర మరియు పెరుగు కూడా భేషుగ్గా ఉంటాయి. కానీ, అతి కష్టం మీద ఆరు ముద్దలు పట్టించి ఏడో ముద్దకి ఆపసోపాలు పడే వాళ్లని చూశారా..? ఆ కంచం లో అప్పుడే ఒక నాలుగైదు కోళ్లు breakdance చేసి వెళ్లినట్లుగా ఉండటం చూశారా..?

అసలు ఏంటి ఇదంతా అని ఆలోచించకండి.. పైన అడిగిన ప్రశ్నలన్నిటికీ ఒక సమాధానం ఉంది. అవన్నీ నా గురించి ఉద్భవించిన ప్రశ్నలే.. ఇంకా చెప్పాలంటే అలా చేసేది నేనే.. హిహ్హీహ్హీ.. :) మరదే.. మరీ నన్నలా చూడకండి.. నేను ఇక బ్లాగడం మానేస్తాను మీరలా చూస్తే.
చిన్నప్పుడు మా అమ్మ ఒక కథ చెప్పింది. ఈ మానవ జన్మలని సృష్టించిన మొదట్లో.. శివుడు నంది కి చెప్పాడంట, "నువ్వు భూ మండలానికి వెళ్లి అక్కడ మనుషులు అనబడు ప్రాణులకి ఈ విధంగా చెప్పు : రోజూ తలస్నానం, వారానికి ఒకరోజు భోజనం" మరి మన నంది గారేమో, అన్ని లోకాలని చాలా ఉల్లాసంగా ఉత్సాహంగా దాటుకుంటూ, అన్ని వింతలు విశేషాలని తన్మయత్వంతో చూసుకుంటూ  వచ్చి అసలు విషయాన్ని మర్చిపోయి, శివుడు చెప్పిన ఆ రెండు ముక్కల్నీ అటు ఇటు గా ఇటు అటు గా మార్చి చెప్పిందట. అంటే, వారానికి ఒకరోజు తలస్నానం మరియు ప్రతి రోజూ భోజనం.. (మరి రోజుకు మూడు సార్లు ఎందుకు తింటున్నాం అని మాత్రం నన్ను అడగకండేం..నాకు కూడా తెలియదు) అలా నా జీవితం తారు మారు అయ్యిందండీ..  ఆ మహాపరాధానికి గాను, నంది గారికి శివుడు గారు " ప్రతి రోజూ భోజనం అంటే ఎక్కడి నుండి వస్తుంది..? నువ్వెళ్లి పొలాల్ని దున్ని సాగు చెయ్యడంలో రైతన్నలకి సాయం చెయ్యి పో" అని శెలవిచ్చారట. ఇక్కడి వరకూ అంతా బాగానే ఉంది. కానీ నా గురించి ఎవ్వరూ పట్టించుకోరేం..?  రోజూ మూడు పూటలు తినడం అంటే ఎంత కష్టం మీరే చెప్పండి.. నాకు ఇంత అన్యాయం చేసిన ఆ శివుడు ( చేసింది నందే గానీ, శివుడి ఆఙ్ఞ లేనిదే చీమైనా కుట్టదు కదండీ.. అందుకని, ఆ మహాపరాధానికి కారకుడు ఆ శివయ్యే అని మొర పెట్టుకుంటున్నాను యువర్ ఆనర్..) పోనీలే పాపం రోజూ ఏం తింటుంది ఈ ఒక్క పూటకు తినకులే అమ్మా అని ఎవరి బుర్రలో అయినా బుద్ధి పుట్టించాడా అంటే అదీ లేదు. ఎంత సేపూ తిను అని అరిచే వాళ్లే గానీ ఈ రోజుకి వద్దులే అనే వాళ్లు ఒక్కళ్లు కూడా లేకపోవడంతో నా చిన్ని మనసు ఎం...తో... గాయపడి పోయి బయటకొచ్చిన రక్తం కాస్తా కన్నీళ్ల రూపంలో ఆ నలుగురినీ మారుస్తుందనుకుంటే.. అది కూడా నా అత్యాశే అయింది.:( ఎంతో సత్కారణం గల నా ఏడుపుని కించ పరిచి పగిలిన నా గుండె ని ముక్కలు ముక్కలు గా చేసేశారు.
అలా భారమైన నా గుండె కి ఎడారిలో ఒయాసిస్సు  లాగా.. చలికాలం లో వేణ్ణీళ్ల లాగా.. ఇంకా చెప్పాలంటే నడి రాతిరిలో టార్చి లైట్ లాగా.. నాకు ఒక నేస్తం దొరికింది.  అవి, నా నేస్తం నేను ఒకే హాస్టల్ ఒకే రూం లో ఆడుతూ పాడుతూ ఉండే రోజులు. చాలా విషయాల్లో మా అభిప్రాయాలు కలిసేవి. ముఖ్యంగా తిండి తినేటప్పుడు తిప్పలు పడే విషయంలో..అందరూ మా అన్యోన్యతను చూసి కుళ్లుకుని మమ్మల్ని తిట్టే వాళ్లు, అన్నం సరిగ్గా తినట్లేదన్న వంకతో.. అయితే మాత్రం, అంత చిన్న విషయం కూడా మాకు అర్థం కాకుండా ఎలా ఉంటుంది..? మేము మాత్రం మాకు ఇలాంటి అడ్డంకులు ఎన్ని వచ్చినా ఎంత మంది మమ్మల్ని వారించినా.. అన్నం తినడం అనే కార్యక్రమాన్ని మినిమం గంటన్నర కూడా లేకుండా పూర్తి చెయ్యలేదెప్పుడూ.. అలా ఎంతో ఆనందంగా గడిచిపోయే రోజుల్లో ప్రశాంతంగా ఉన్న సముద్రంలో సునామీ వచ్చినట్లుగా నా జీవితం లో కూడా ఒక అనూహ్యమైన సంఘటన జరిగింది. ఆ సంఘటన నా జీవితంలో నాకు నచ్చని(అప్పుడు నచ్చని) ఎన్నో మార్పులను తెచ్చింది. ఇప్పుడు ఆ సంఘటన మీకు చెప్తాను. దయచేసి మీరు కన్నీరు కార్చొద్దు నాకోసం.
మరేమో నాకు ఇంకో నేస్తం ఉండేది. నాకు పూర్తి విరుద్ధమైన నేస్తం. అప్పట్లో ఎన్నో సార్లు అనుకునే వాళ్లం , అసలు మన ఇద్దరికీ ఎలా సఖ్యత కుదిరిందబ్బా అని.. కానీ ఇది కూడా శివయ్య పనే అని తర్వాత తెలిసింది. నన్ను లావు చెయ్యడమే తన జీవిత పరమావధి గా పెద్ద కంకణం కట్టేస్కుని వాళ్ల ఇంట్లోనే ఉండమని చెప్పేసింది. అంటే నాకు అప్పటికి ఆ కంకణం సంగతి సరిగ్గా తెలియక నేను కూడా చాలా ఆనంద పడి పోయి వెంటనే పెట్టె బేడా సర్దుకుని వెళ్లిపోయాను.  చూస్తే ఏముంది, ఆంటీ నర్సు, అంకుల్ నర్సెస్ కో-ఆర్డినేటర్.. అంతా ఆరోగ్య మయం.. అది తిను , ఇది తిను.. అప్పుడు అర్థం అయింది, కంకణం నా నేస్తం మాత్రమే కట్టుకోలేదు, ఆంటీ, అంకుల్ కూడా చాలా బలంగా కట్టేస్కున్నారని. ఇంకేముందీ, వాళ్లందరి బలమైన కంకణ బలం ముందు నా బలహీనమైన్ సంకల్ప బలం చాలా చిన్నదైపోయింది. అంతే కాదు చాలా చాలా దారుణంగా ఓడిపోయింది..:(  ఆ కంకణాలను చూసి మా అమ్మ నాన్న మాత్రం ఎంతో సంతోషపడిపోయారు. నేను మాత్రం అలా ఓడిపోయిన బాధతో అన్నీ తినేస్తూ కాలం గడిపేశాను. అలా నన్ను మార్చే క్రమంలో ఒకరోజు జరిగిన చిన్న సంఘటన ఇంకా నా మదిలో పదిలంగా ఉంది. ఒకరోజు రాత్రి నేను అన్నం తినకుండా నిద్ర పోతూ ఉంటే, ఆంటీ వచ్చి లెగమ్మా కొంచెం అన్నం తిని పడుకో అని బ్రతిమిలాడుతూ ఉన్నారు. నేనేమో ఊర్మిళా దేవి తోబుట్టువులా నిద్రపోతూనే ఉన్నాను. పాపం పిలిచీ పిలిచీ విసిగిపోయిన ఆంటీ "నేను నా కూతురిని కూడా ఎప్పుడూ ఇంతగా బ్రతిమిలాడలేదు. లేమ్మా.. తిని పడుకో" అన్నారు. అంతే, చటుక్కున లేసి తినేసి పడుకున్నాను.:) 

ఆ తర్వాత నా డిగ్రీ అయిపోవడం, ఉద్యోగం వచ్చేయడం, ఇల్లు మారిపోవడం చక చకా జరిగి పోయాయి. కానీ ఇప్పటికీ కలుస్తూ ఉంటాను ఆంటీ, అంకుల్ ని. ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా ఒకటే ప్రశ్న, ఎమైనా లావు అయ్యావా అని. కలిసినప్పుడు మాత్రం, ఇక నువ్వు లావు అవ్వవులే అన్న నమ్మకమైన చూపు.:(  ఇప్పుడు తలుచుకుంటే నవ్వొస్తూ ఉంటుంది. కానీ, నిజానికి ఇప్పుడు నేను చాలా health conscious అయ్యాను అంటే అది మాత్రం ఆంటీ, అంకుల్ వల్లనే.. నేస్తం..నాకు అటువంటి మంచి ఆంటీ, అంకుల్ ని ఇచ్చినందుకు నీకు నా ధన్యవాదాలు.:)