అక్షరమా

మది జారిన శూన్యంలో.. నువ్వూ కరిగిపోయావా?
నీకై తపన కరువని కాలంతో కదిలిపోయావా??

మదిలో మిణుగురు మెరుపుకే
అరగడియైనా ఆలస్యంలేని నీ ఆగమనం..
అందంగా అర్థవంతంగా ముస్తాబయ్యి
కలంలో సిరాలా జాలువారి
పొందిగ్గా ఒదిగిపోయే నీ రూపం.

రెప్పల వెనుక రంగుల్లో ఉండగా చటుక్కున వచ్చే నీ ఙ్ఞాపకం.
నన్నొదిలి వెళ్లేదానివా, తెల్ల కాగితాన్ని నలుపు చేసేంత వరకూ..
రవ్వంత బాధలో ఉంటే, ఒడిలో చేర్చుకుని అందించే ఓదార్పు నీదే కదా.
కొండంత సంతోషంలో ఉంటే నీ ఈ కూతురి నవ్వుని నలుగురికీ పంచేదీ నువ్వే.

ఇదంతా ఒకనాటి మాట 

అలా కళ్లు మూసి తెరిచానో లేదో
కాసిన్ని నెలలు కరిగిపోయాయి గోడమీద.
ఇంతలో ఏమైందో ఏమో,
ఉలుకూ పలుకూ లేని నువ్వు.. నా ఎదురుగా..
ఒక తలంపుకే నన్ను వరిస్తావనుకున్నా.
కానీ ఎన్నెన్ని పిలుపులకి సైతం నీ కరుణ దొరకలేదే.

మనసుని ఎంతని మధించను నిన్ను రప్పించడానికి?
భావాల్ని ఎన్నని వరించను నువ్వు వర్ణించడానికి?
దేనికీ చలనం లేని నిన్ను చూసి
దుఃకిస్తున్న మది ఓదార్పుకైనా రావు కదా..

అయినా ఊహల గేలానికే అందని నువ్వు
కలమంచున కరగడానికెలా వస్తావు?
మనసు పేజీలో లేని నీ సంతకం
సిరాలో కలవడం ఎలా సాధ్యం?

ఆరోజు..అద్వితీయమైన అనుభూతికి మాత్రమే నీ ఆసరా కరువైన రోజు.
అది అనుభూతి గొప్పదనం.
ఈరోజు..కనీసం అనుభవానికైనా నీ ముసుగు వెయ్యలేని రోజు..
ఇది ఖచ్చితంగా నా పరాభవం.

నాకు తెలిసిన నీ గురించి చెప్పాలంటే..
నీ స్పర్శ చాలు, తెల్లని శూన్యం కాస్తా
అంబరాన్నంటే ఆనందంగా మారగలదు
అగాధాలను స్పృశిస్తూ లోతుల్ని కొలవగలదు
చరిత్ర పుటల్లోని చరణాలను వినిపించగలదు
నిజం..
నీ ఒక్క అడుగు చాలు, అంతులేని మది నింగిని తెరిచి చూపించగలదు.

మరి అలాంటి నువ్వు ఎందుకు నేస్తం నా చెంతకు చేరవు..